Κουκούτσι

Αν σας πω ότι ξέχασα το blog,θα με πιστέψετε; Ώρες ώρες,δεν έχω χρόνο ούτε να σκεφτώ. Ο μικρός μεγαλώνει μέρα με τη μέρα,εμείς χαζεύουμε μαζί του και κάπως έτσι περνάνε οι βδομάδες. Η μούχλα καλά κρατεί εδώ,πάνω που είδαμε λίγο ήλιο, αρχίσαμε να βγάζουμε λέπια πάλι. Το Πάσχα είναι δίπλα πλέον,πως περνάνε οι μέρες; Στη δουλειά γίνεται της κολάσεως, δεν προλαβαίνω να ξυθώ.Το μόνο καλό του τελευταίου χρόνου,είναι το ότι φάνηκαν οι φίλοι. Αυτοί που επίσης τρέχουν ολημερίς,αλλά σε θυμούνται για καμιά καλημέρα,για λόγια παρηγοριάς, για δυο κουβέντες μεταξύ γονέων πια.Πόσο περίεργο μου φαίνεται ακόμα. Έχω έναν γιο,είμαι μαμά.Το λέω κάθε μέρα από μέσα μου,να το εμπεδώσω.Δύσκολη η μητρότητα. Όχι όλες τις ώρες,αλλά κάποιες φορές τα παίζεις εντελώς και κολλάει το μυαλό. Αποζημιώνεσαι από το χαμόγελό του,το αβίαστο γέλιο του, τα χεράκια που σε ακουμπάνε λίγο άγαρμπα στο πρόσωπο για να σε χαϊδέψουν, τη μουρίτσα που χώνεται στο μαξιλάρι σου για να σε μυρίζει και να νιώθει ασφάλεια.Όλα μα όλα τα άλλα,είναι ασήμαντα. Δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ και πολύ,έχω κουκούτσι μυαλό πλέον...καλά να είμαστε,να περνάμε όμορφες στιγμές με όσους αγαπάμε και μας αγαπάνε...οι άλλοι να πάνε να να να...