Highway to hell

Μπορεί να σερνόμουν όλη την Παρασκευή,αλλά τέτοιο show δεν έχω ξαναδεί.Δεν πηγαίνω και σε πολλές συναυλίες,να πω τη μαύρη αλήθεια,αλλά οι AC/DC τα σπάνε.Αν σκεφτείς την ηλικία τους,τα χρόνια που είναι στο κλαρί και τις καταχρήσεις που λογικά έχουν κάνει, αυτό που είδαμε ήταν εκπληκτικό.Οι άνθρωποι έκαναν show βασικά.Δε βγήκαν απλά στη σκηνή να πουν τραγουδάκια. Απίστευτα σκηνικά,δυο οθόνες δεξιά κι αριστερά της σκηνής και άλλες δυο πάνω στη σκηνή.Ένας διάδρομος ξεκινούσε από τη σκηνή κι "έμπαινε" ανάμεσα στον κόσμο.Όποτε πήγαινε ένας από τους δυο προς τα 'κει,γινόταν της τρελλής στον κόσμο.Ξαφνικά έβλεπες όλα τα κεφάλια να γυρνάνε ταυτόχρονα και τις μηχανές και τα κινητά να παίρνουν φωτιά.Αυτό που γούσταρα πιο πολύ από όλα,ήταν το ότι σου έδιναν την εντύπωση ότι γούσταραν τρελλά αυτό που έκαναν εκείνη τη στιγμή,σα να χαμογελούσαν και τα αυτιά τους, είχαν μια τρελλή ζωντάνια.Τα μισά τους χρόνια έχω περίπου,δεν έχω την αντοχή να χοροπηδάω σαν το κατσίκι τόση ώρα.Μέσα στον πανικό και τον ενθουσιασμό χοροπηδήσαμε κι εμείς,δε λέω.Άσε που και να 'θελες,δε μπορούσες να μείνεις ακίνητος. Πήγαινες με το πλήθος.Πέρα δώθε,πάνω κάτω,αγκαλιαζόσουν με τους γύρω σου,χοροπηδούσαμε όλοι μαζί σαν ελατήρια.Χώρος να κουνηθείς δεν υπήρχε, εννοείται αυτό.


















Συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν πολλοί "μεταλλάδες" στην Ελλάδα (αν και είχε και πάρα πολλούς Βούλγαρους).Η αλήθεια είναι ότι ξαφνιάστηκα.Ανεξάρτητα από τους 30 φεύγα, είχε πολύ πιτσιρίκι και φανατισμένο κιόλας. Αγόρια τα περισσότερα,20 προς 1 περίπου, μιλάμε για πολύ αρσενικό.Τα κορίτσια ήταν ελάχιστα και πολύ προχωρημένα σε σχέση με τη δική μας τότε κατάσταση.Νόμιζα ότι δεν υπήρχαν πολλοί νέοι ροκάδες αλλά έπεσα έξω.Είδα και πολλές οικογένειες,μαμά μπαμπάς και παιδιά,όλοι με μπλούζες AC/DC.Μιλάμε για πιτσιρίκια,ούτε 12 δεν ήταν.Πανικός!
Το μεγαλύτερο γέλιο,ήταν που όλοι έψαχναν κάποιον.
"Έλα ρε που είσαι;Δες την κερκίδα 7,εκεί που αρχίζει,πας αριστερά,περίπου στη μέση είμαι,με βλέπεις;Φοράω μαύρο τι σερτ και τζιν (όπως το 95 % των υπολοίπων).Ναι ρε,δε με βλέπεις;Κρατάω τα γυαλιά/το νερό/το καπέλο ψηλά,έχω σηκωμένο και το χέρι... Α!Φοράω και τα κερατάκια,καλά δε με βλέπεις ρε ηλίθιε;;;".















Τέτοια χαρά πια οι άντρες που φορούσαν κερατάκια,τι να πω.
-"Δώσε μου και μένα τα κερατάκια,είναι πολύ ωραία,αναβοσβήνουν κιόλας!"
-"Καλά μην ανησυχείς,σε λίγα χρόνια θα τα 'χεις και στο κεφαλάκι σου!"


















Ξεδώσαμε,ξεκουνηθήκαμε,όλα τζετ.Λίγο ταλαιπωρηθήκαμε γιατί φύγαμε από 'δω στις 11:00 την Πέμπτη και γυρίσαμε στις 6:00 το άλλο πρωί.Στα μισά της διαδρομής είχε έργα(τι πρωτότυπο),δεν είχε και φώτα.Αλλά είδαμε πολλούς που το κάνανε και έπαιρνε κουράγιο ο ένας από τον άλλο.Στο Σείριο ήταν λες και δώσαμε όλοι ραντεβού, μετά τη συναυλία...

Και του χρόνου...